Κανονικά με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου αυτό τον καιρό θα έπρεπε να είχα φρικάρει… Πριν μερικούς μήνες αποφάσισα να έρθω στην Αγγλία για σπουδές. Στην αρχή το είχα δει σαν παιχνιδάκι. Τύπου, για να δούμε θα με πάρει το καλύτερο πανεπιστήμιο για αυτό που σπουδάζω? Ήταν ένα προσωπικό μου στοίχημα. Όταν δε με πήρε, ήμουν τόσο χαρούμενη και τόσο περήφανη για τον εαυτό μου! Είχα παλέψει πολύ στη σχολή χρόνια για να βγάλω έναν πολύ καλό βαθμό και να μπορέσω να μπω εκεί που θέλω. Δέχτηκα με χαρά και ενθουσιασμό τη θέση και όλα μέλι γάλα μέχρι το τέλος Σεπτέμβρη.
Σιγά, σιγά καθώς πλησίαζε ο Οκτώβριος και έπρεπε να φύγω συνειδητοποιούσα τι ακριβώς πήγαινα να κάνω. Αρχικά άφηνα πίσω τους γονείς μου! Μπαμποθρεφτο? Μαμόθρεφτο? Πείτε το όπως θέλετε, τους γονείς μου τους υπέρ-αγαπώ και δεν είχα περάσει ποτέ μακριά τους πάνω από ένα μήνα. Μετά ήταν οι φίλοι. Ok, προφανώς οι φίλοι μας είναι ότι πιο σημαντικό έχουμε σε αυτή τη φάση τη ζωής μας. Πέρασα υπέροχες στιγμές με τους δικούς μου ανθρώπους τον περασμένο χειμώνα που όσο σκέφτομαι ότι τώρα πια θα τις περνάνε χωρίς εμένα απελπίζομαι. Τέλος, είναι ο δικός σου άνθρωπος. Ο άνθρωπος που έχεις συνηθίσει να ξυπνάς μαζί το πρωί και να σου λέει καλημέρα. Πως θα περάσεις τώρα τόσους μήνες μακριά του? Η ζήλια? Η απόσταση? Θα κρατήσει? Με όλες αυτές τις σκέψεις έφυγα από την Ελλάδα με μια καθόλου ευχάριστη διάθεση για τη νέα μου αρχή. Δυστυχώς τα πράγματα δεν έγιναν καλύτερα αφού μου πήρε σχεδόν δύο μήνες να βρω κάποιον Έλληνα να κάνω παρέα! Εδώ δεν είναι Λονδίνο και ως γνωστόν οι κολλημένοι Έλληνες διαλέγουν μόνο πανεπιστήμια στο Λονδίνο η γύρω από αυτό και σπάνια στην επαρχία. Θα μου πείτε, «Μα καλά ήταν ανάγκη να βρεις Έλληνες»? Για εμένα ναι, ήταν! Έχω γίνει φίλη με τις κοπέλες από την εστία μου που είναι όλες από διαφορετικά μέρη του κόσμου και βγαίνουμε που και που αλλά όπως και να το κάνεις είναι οι κουλτούρες διαφορετικές! Δεν έχουν τι δικιά μας τρέλα! Το δικό μας χιούμορ! Έχουν και αυτοί τα θετικά τους φυσικά αλλά όταν είσαι σε μια ξένη χώρα που από το πρωί μέχρι το βράδυ ακούς αγγλικά έχεις ανάγκη να μιλήσεις τη γλώσσα σου. Τυχερή ήμουν που βρήκα τελικά κάποιους Έλληνες να κάνω παρέα. Η βλακεία με αυτό όμως είναι ότι μπορεί να θεωρηθούν ως «φίλοι ανάγκης» . Αυτός ο όρος μπορεί κάποιους να τους πειράξει, να το παίξουν ιστορία ότι αυτοί ποτέ δεν θα το έκαναν αυτό παρ’ όλα αυτά αν δεν ζήσεις αυτό που περνάω εγώ τώρα δεν μπορείς να συγκρίνεις. αλλά κατά βάθος υπάρχει. Είμαι εδώ πάνω μόνη μου, βρήκα έναν άνθρωπο να κάνω παρέα… μπορεί να μην ταιριάζουμε σε τίποτα όμως αυτή τη στιγμή τον χρειάζομαι και με χρειάζεται για να περάσει όσο πιο καλά γίνετε αυτό το βάσανο. Πίσω στο σπίτι δεν είναι η επιλογή μου και δεν είμαι η επιλογή του για παρέα. Αυτή λοιπόν είναι μια «φιλία ανάγκης». Επίσης, εδώ πάνω κανείς δεν σου χαϊδέψει τα αυτάκια. Κανένας καθηγητής δεν σου πει κάτι θετικό έτσι ώστε να σε κάνει να νιώσεις χρήσιμος. Δεν είναι η κουλτούρα τους τέτοια. Γενικά, θεωρούν πολλά πράγματα αυτονόητα, που εμείς δεν τα θεωρούμε και εκεί υπάρχει ένα προβληματάκι. Οι μέρες μου είναι βαρετές, σχεδόν αφόρητες μιας και ακολουθώ την ίδια ρουτίνα, σχολή, σπίτι, σχολή-σπίτι, άντε να κατέβω στη πόλη μια-δύο φορές τον μηνά. Δεν είμαι η φοιτήτρια party animal. Αυτά τα έκανα στο πρώτο έτος. Δεν είμαι εδώ για να παρτάρω, είμαι εδώ για να σπουδάσω κάτι πολύ δύσκολο. Νιώθω ότι η ζωή πίσω στην πατρίδα συνεχίζετε χωρίς εμένα. Οι άνθρωποι μου ζουν σημαντικές στιγμές και εγώ δεν είμαι εκεί γι’ αυτούς. Η αδελφή της κολλητής μου γέννησε, η κολλητή μου παίρνει πτυχίο, το αγόρι μου και ο ξάδελφος μου που είμαστε σαν αδέλφια πάνε φαντάροι και εγώ είμαι μακριά. Το ξέρω το έχω πάρει πολύ στραβά! Δεν έχω ακούσει ποτέ κάποιον άλλο Έλληνα φοιτητή να παίρνει τόσο χάλια στην Αγγλία αρά πρέπει να είναι η εξαίρεση στον κανόνα! Προφανώς και δεν είναι έτσι για όλους τους άλλους και γενικά είμαι αρνητικός άνθρωπος όποτε όποιος σκεφτεί να κάνει κάτι ένα τέτοιο βήμα ας μην αποθαρρυνθεί από όλο αυτό.
Ίσως ήταν πολύ κακό το timing εκεί έχω καταλήξει, σημασία έχει όμως ότι από όλο αυτό που ζω βγαίνουν πολλά θετικά και σε αυτά ίσως πρέπει να σταθώ. Αρχικά έμαθα να ζω μόνη μου. Είμαι τόσο μακριά από το σπίτι μου που η μητέρα μου δεν μου κάνει πια τις δουλείες. Πρέπει να πλύνω, να σιδερώσω, να καθαρίσω και πάνω από όλα να μαγειρέψω. ΤΙΠΟΤΑ από αυτά δεν έκανα ενώ ήμουν σπίτι μου. Αρρώστησα πολύ άσχημα και δεν είχα κανέναν να με φροντίσει. Έπρεπε να φροντίσω τον εαυτό μου μόνη μου και τα κατάφερα! Τώρα που έχω τα «δικά μου» λεφτά μπορώ να καταλάβω την πραγματική αξία των χρημάτων. Η ζωή είναι πολύ ακριβή και δεν ξοδεύω τα λεφτά μου σε πράγματα που δεν μου είναι απολύτως απαραίτητα! Δεν θέλω να επιβαρύνω παραπάνω την οικογένεια μου μιας και ήδη δίνει πολλά για το πανεπιστήμιο και την εστία. Έπειτα από αυτή τη δοκιμασία καταλαβαίνεις ποιοι είναι πραγματικά οι δικοί σου άνθρωποι και ποιοι όχι. Άνθρωποι που περίμενα δεν μου έχουν σταθεί και άνθρωποι που δεν περίμενα είναι δίπλα μου! Οι κολλητοί μου πλέον τα Χριστούγεννα που γύρισα ήθελαν να είναι συνέχεια μαζί μου και ένιωθα τόσο πιο πολύ κοντά τους μετά από όλο αυτό! Όσο για τη σχέση, σίγουρα η απόσταση τη δοκιμάζει αλλά αν ξέρεις τον άνθρωπο που έχεις διαλέξει να είναι στο πλάι σου τότε δεν χρειάζεται να ανησυχείς! Η σχέση κατά κάποιο τρόπο δυναμώνει, ζεις το κάθε λεπτό διαφορετικά. Τέλος, επειδή περνάς αρκετό καιρό μόνος σου, έχεις χρόνο να τα πεις και να τα βρεις με τον εαυτό σου. Κάποιοι από εμάς το αποφεύγαμε αλλά όμως έρχεται πάντα η στιγμή που πρέπει να κάνουμε τον απολογισμό των πράξεων μας. Για εμένα ήρθε αυτή η στιγμή τώρα. Έχω αναθεωρήσει πολλά και ο τρόπος σκέψης μου πάνω σε κάποια θέματα έχει αλλάξει ριζικά. Δεν ξέρω αν είμαι πια καλύτερος άνθρωπος πάντως είμαι σίγουρα διαφορετικός άνθρωπος. Ήρθα εδώ πάνω για ένα σκοπό, να πάρω το μεταπτυχιακό μου. Κανείς δεν είπε ότι θα είναι εύκολο και στην πραγματικότητα είναι 100 φορές πιο δύσκολο από ότι το φανταζόμουν παρ’ όλα αυτά δεν θα τα παρατήσω!!! Θα μείνω εδώ και θα το παλέψω όσο περνά από τις δυνάμεις μου και ξέρω ότι σε αυτόν τον αγώνα πιο πολύ από ποτέ θα έχω δίπλα μου τους ανθρώπους που με αγαπούν και σε αυτούς οφείλω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Όσοι με ξέρουν καλά ξέρουν και το αντίστοιχο μότο που χρησιμοποιώ συχνά και αυτό είναι ότι η «Υπομονή Είναι η Μεγαλύτερη Αρετή» και το ακολουθώ πιστά για να τα καταφέρνω σε κάθε δυσκολία!
